Van Sydney Oprah House tot Mc Donalds...

Kameraden ter land, ter zee en in de lucht!

Na een lange radiostilte kruipen we nogmaals achter een klavier om jullie van onze avonturen op de hoogte te houden.

Waar waren we ook al weer gebleven? ..  Juist ja, Perth...

Na een ongelooflijke verwen-week bij onze Aussie-mum Katrien (die voor eeuwig welkom is bij ons thuis om kostenloos te worden rondgeleid, geëntertaind, volgepropt met de lekkerste spijzen en te logeren) was de tijd daar voor afscheid.
Tot onze grote spijt hebben we nog een aanbod moeten afslaan om met een prive mini-vliegtuigje van een vriend van Katrien te worden afgezet in Melbourne. Helaas, een vlucht naar en een Spaceship (later meer hierover) vanuit Sydney waren reeds betaald. Bij deze, nogmaals bedankt voor het onwaarschijnlijke aanbod!

Anyway, een groot moment in ons leven brak aan: aankomst in de iconische stad Sydney!
Wegens veel te laat met een request te versturen om nog een couch te vinden om op te surfen, hadden we een dag eerder de goedkoopste jeugdherberg geboekt die we vonden voor 3 nachten (30 Aus $ per persoon per nacht). Dat we met het verschuldigde bedrag in Thailand een week konden rondkomen met 2 personen ALL-IN probeerden we maar zoveel mogelijk te vergeten. Het zou gaan om een 3-bed dorm, dus met een beetje geluk hadden we toch de kamer voor ons tweetjes (en dan nog, hoe erg kan een mede-reiziger roommate zijn?).
ERG, zo blijkt! Een schets van onze kamer bij aankomst (niet voor gevoelige lezers):
            - een ongelooflijk muffe ongekuiste-kamer-geur (herkent Daan als de beste)
            - hierbovenop een onmiskenbare zweetlucht
            - kleren en andere rommel OVERAL verspreid over de vloer, de kasten en de vensterbank van de krappe kamer (alleen onze bedden waren vrij)
            - halflege etenszakjes op, onder en naast het bezette bed (voornamelijk van Mc. Donalds)
            - vuilniszakken met kleren in plaats van valiezen
            - maar hetgene dat vooral onze aandacht trok (en Eva de volgende 3 nachten wakkerhield) waren 2 grote KAPMESSEN ter grootte van een gemiddelde arm die nonchalant neergelegd waren op het bed van onze onbekende kamergenoot
(alsof ze net na gebruik waren neergesmeten).. zeer louche allemaal.
Bon, wij zeer benieuwd om onze kamergenoot te ontmoeten, ahum. Alvorens een gruwelijke dood-door-kapmes te riskeren besloten we om de stad alvast te verkennen (dan hebben we dat toch gehad in ons kritiek verkorte leven).

Een aantal uurtjes rondlopen in de Sydney later, waarbij we meteen een heel goed gevoel bij de stad hadden gekregen, ontmoetten we onze kamergenoot eindelijk. Een reus van een vent, nogal gezet, kwam binnen. Een vriendelijke 'hello!' werd beantwoord met een soort 'grrmphhf', zonder ons ook maar een seconde aan te kijken. Achteraf bleek dat het enige contact te zijn geweest met deze zonderlinge roommate. Gelukkig maakte het mooie weer in deze prachtige stad alles goed (ondanks het feit dat onze kamergenoot de hele dag en nacht in bed films keek, gemiddeld 3 x per nacht opstond om naar de Mcdonalds te gaan en het vervolgens luidruchtig op te smekken in zijn bed en ongegeneerd luide scheten liet).

Sydney zelf was dus gelukkig geweldig. Zo proper in vergelijking met Zuid-oost Azie, mooie brede straten en veel parken en groen achter elke hoek: een verademing. Uiteraard was het Sydney Oprah House een hoogtepunt (voor ons vroeger altijd het ultieme symbool van een reis naar de andere kant van de wereld, onze kinderhartjes gingen dus sneller slaan!), maar ook de hele haven en vooral de Royal Botanic Gardens waren magnifiek. De laatste dag besloten we de bekende 'Manly Ferry' te nemen die ons bij een gezellig buitenstadje van Sydney bracht. Daar stuitten we per toeval op een hoop mensen die langs weerskanten van de weg stonden, alsof ze vol spanning ergens op wachten. Kuddedieren als we zijn, besloten we ze te vervoegen en nieuwsgierig wachten we op wat komen zou. Twintig minuten later, Daan zijn matige rug won het bijna van onze nieuwsgierigheid, kwam er een stoet motoren gevolgd door een zwarte slee met vlaggetjes op voorbij. Daan viel flauw en Eva keek jaloers weg want achter het raampje zwaaide niemand minder dan Kate Middleton naar ons. Een hoogtepunt in ons leven ;) Daarna nog even de paparazzi uitgehangen (Eva op Daan zijn schouders verwoed aan het klikken) toen Kate (en William, maar who cares about him?) op het strand een kijkje kwamen nemen. Even was al onze waardigheid verdwenen toen we mee opgingen in deze royalgekte.. En het moet gezegd: Kate is een bom!

De volgende dag konden we eindelijk ons Spaceship gaan oppikken. Dit was helaas geen vliegend exemplaar met veel lichtjes zoals in de films, maar wel een zeer handig omgebouwde monovolume. Je kan er mee rijden, in koken, slapen en zelfs DVD's bekijken op een schermpje. Dit zou de kosten in crazy-duur Australie wat moeten drukken. Na geharrewar met een borg van 3000 dollar die betaald moest worden (waarbij onze Aussie-mum Katrien nog maar eens haar heldenstatus eer aandeed) vertrokken we op weg om de rest van Australie te verkennen.

Eerste halte: The Blue Mountains
Een prachtig bergachtig landschap met Grand Canyon allures. De gigantische hoeveelheid eucalyptusbomen die de valleien begroeien zorgen bij zonsopkomst voor een blauwachtige gloed, vandaar de naam. Behalve meteen motorpech na de eerste nacht (waarbij een sympathieke road-assistant ons uit de nood hielp op een zondagdag, ocharme de man, om ons vervolgens zelfs te bedanken aangezien hij het heerlijk vond naar dit prachtige landschap te mogen rijden voor zijn job) was de eerste stop meer dan geslaagd. Het plan was nu om in verschillende dagen naar Melbourne te rijden.

In verschillende etappes reden we dus langzaam maar zeker zuidwaarts, helaas eerder weg van het prachtige weer. De hemel was vaker betrokken, maar voorlopig bleef het droog. We reden door prachtige landschappen langs de oostkust waar we indrukwekkende blowholes zagen, verkenden de uitgestrekte nationale parken landinwaarts (waar we regelmatig kangoeroes, wombats en kleurrijke papegaaien zagen wegschieten) en gratis kampeerden op magnifieke locaties rond een gezellig kampvuurtje. Samenvatting: een toptijd! Enige minpunt: na eindeloze dirtroads in verschrikkelijke staat te hebben overleefd zonder een schram op de auto, reed Daan op een banale parking iets te enthousiast achteruit. Resultaat: een aanzienbare bluts in de carrosserie en een achterlicht aan diggelen. Kleine domper, maar de feestvreugde werd er gelukkig niet minder door.
Na een onwaarschijnlijk mooie wandeling in nog een nationaal park (Wilson Promontory National Park) kwamen we aan in Melbourne. Dit lieten we echter meteen achter ons liggen om verder westwaarts aan te komen aan het begin van 'The Great Ocean Road'.

Stel je even voor: een weg die zich 300 km lang slingert over de kliffen vlak naast een van 's werelds mooiste kustlijnen. De kalkzandstenen kliffen en rotsen in het water, de verlaten weg die je kilometers voor je uit ziet kronkelen en de prachtige blauwe maar wilde zee, maken dit tot een van de meest dramatische landschappen die we ooit hebben gezien. 4 dagen lang reden we van lookout naar viewpoint, afgewisseld met een sporadische waterval, om uiteindelijk aan het hoogtepunt uit te komen: 'The 12 apostles', een twaalftal (what's in a name) kalksteenrotsen die in de loop der jaren door de woeste golven losgescheurd zijn van de kustlijn. Zo krijg je langwerpige zuilen kalksteen midden in een kolkende watermassa: zeer de moeite waard, en een erg dankbare omgeving voor de amateurfotograaf in Eva ;-)

Na de onwaarschijnlijke landschappen en de vele afgelegde kilometers (3500km) ruilden we ons spaceship in voor een luxekamer in Melbourne. Een onbetaalbare combinatie (luxekamer + Melbourne), ware het niet dat we deze kamer via couchsurfing hadden weten te fixen, waardoor ze volledig gratis was. Onze gastheren waren bovendien ook geweldig sympathieke mensen en we konden zonder problemen 5 nachten blijven, free of charge!
Van hieruit konden we zeer vlot Melboune bezoeken, een jeugdige stad vol leven en een artistieke vibe. Prachtige gebouwen met gallerijen in art deco stijl, smalle steegjes met minicafetjes en straatmuzikanten op elke hoek. We voelden ons meteen thuis in deze bruisende stad. Echt enorm de moeite om te bezoeken en fantastisch om in te wonen vermoeden we (misschien wel een plan voor de toekomst). We maakten een ritje met een hilarisch oud trammetje, kregen een gratis en zeer interessante rondleiding van een locale (stokoude) vrijwilliger en genoten, genoten en genoten ten volle.

Om onze trip in Australie helemaal in schoonheid af te sluiten maakten we tenslotte nog een uitstapje naar Phillip Island vlakbij Melbourne, alwaar we tientallen koala’s van erg dichtbij konden bewonderen. Als kers op de taart trokken we bij zonsondergang naar de kustlijn, waar elke avond de ‘Little Penguin’, de kleinste pinguïns van de wereld (TE CUTE), bij tientallen uit de zee komen kruipen om naar hun warme nesten te waggelen in de duinen. Een onvergetelijke aanblik (Eva: "Ik wil een pinguin!") en een waardige afsluiter van onze Aussie Adventures.

Australie mag dan letterlijk 10x duurder zijn dan Thailand of Laos, het heeft ook ongelooflijk veel te bieden en we komen absoluut nog eens terug.
"Waarom niet eerder berichten van deze prachtige ervaring? En wat heeft die vreemde titel te betekenen?" horen we jullie al denken. Wel, op beide vragen is 1 simpel antwoord: Mc Donalds. Het bleek immers zo dat internetcafe's en WIFI in Australie oneindig veel moeilijker te vinden was dan in alle andere 'minder ontwikkelde landen' die we reeds bezochtten. Om toch een beetje op de hoogte te blijven hebben we dus menig McDo-ijsje opgesmekt terwijl we gebruik maakten van het free WIFI. Een win-win situatie heet zoiets ;-)

Excuses voor de uitgebreidheid van dit bericht (Daan kan niet goed bondig vertellen, zoveel is duidelijk). Over een aantal dagen volgt al een vervolg, dus niet getreurd!

Veel succes met regeringsvormen, hehe! En tot snel!