Cambodja in een kokosnotendop

Ahoi scheepslui!

Na in Singapore de imposante gebouwen te ontdekken en een night safari te ondernemen bracht onze laatste stop voor we huiswaarts keren ons eerst in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Dit laatste land en meer specifiek Phnom Penh lokte bij medereizigers zeer verschillende meningen uit, meestal eerder negatief van aard. Tot dusver moeten we zeggen dat we het daar niet mee eens zijn. De mensen zijn niet opdringeriger dan in een ander land, integendeel zelfs. Qua vriendelijkheid ligt het in de algemene lijn: je hebt heel vriendelijke en heel onvriendelijke mensen en alles daartussen. Zoals bij ons dus. In Phnom Penh kwamen we terecht in een guesthouse (11 happy) dat ons was aangeraden door onze vrienden uit Denemarken. Het had een heel gezellige en indrukwekkende rooftopbar waar we menig uurtjes lezend en schuilend voor de storm hebben doorgebracht. Enig nadeel was dat het er tot 1 u 's nachts vrij lawaaierig was. Onze eerste activiteit was het bezoeken van 1 van de bekendste killing fields. Over heel Cambodja liggen er zo'n 20.000 massagraven (killing fields) verspreid. Wij bezochten Choeung Ek, vlakbij Phnom Penh. Gewapend met een audioguide (in het Nederlands, jawel, wij waren ook stomverbaasd) wandelden we op het terrein waar duizenden en nog een duizenden mensen hun dood vonden tussen 1975 en 1979, tijdens het terreurbeleid van de Rode Khmer. De verhalen waren gruwelijk en we schaamden ons enigszins voor onze beperkte voorkennis over deze genocide. Op het terrein zelf was er niet meer veel te zien, alle gebouwen en dergelijke waren na de val van Pol Pot neergehaald. Echter, veel had je niet nodig om je de gruwelen in te beelden, die ons bereikte via de uitstekende uitleg van de audioguide. Doordat het nu regenseizoen is, zag je af en toe stukken bot en kleren die kwamen bovendrijven, smakelijk! Het was een stralende dag, maar we voelden ons hoogst belabberd na deze ontmoeting met de vreselijke geschiedenis van Cambodja. Daan was waarschijnlijk nog van slag toen hij het sleuteltje van onze brommer in de bergruimte van de brommer zelf opsloot:-) maar een vriendelijke Cambodjaan kon zijn hand er tussen wringen en ons uit deze benarde situatie bevrijden. Hierna bezochten we het Koninklijk Paleis, een oase van rust in het midden van de stad.

De dag erna struinde we rond op de central market en de russian market, waar we (met nog maar een dikke week te gaan) eindelijk wat souvenirs mochten kopen van onszelf! Na ook de Wat Phnom ( een tempel op de enige heuvel in de stad)te gaan bezichtigen, zou onze namiddag weer wat grimmerig worden. We trokken namelijk richting de bekende S-21 gevangenis, in het hart van Phnom Penh. Deze oude school was onder het beleid van Pol Pot een terreurgevangenis geworden en we voelde de onwerkelijke geschiedenis ademen in onze nek terwijl we door de gebouwen wandelden. Het verschil met Europa (of Amerika, Australie) is dat er heel weinig geraakt is aan de plaatsen die je bezoekt. Het voelt, bij wijze van spreken, of ze enkel de opvallendste bloedvlekken hebben opgekuist en al de rest hebben laten liggen zoals 40 jaar geleden. Dat brengt een heel andere belevenis mee. Het is heel ruw. De foto's aan de muur (getrokken toen de bevrijders de gevangenis ontdekten) zijn niet gecensureerd (gelukkig zijn ze wel wazig) en dus niet geschikt voor gevoelige kijkers. Ook schedels en tanden liggen her en der verspreid. 

Om onze historische uitstap nog wat meer kracht bij te zetten keken we 's avonds naar de film 'The Killing Fields' in een mini-cinema naast ons guesthouse. Voor de derde keer in evenveel dagen werd het ons duidelijk gemaakt hoe afschuwelijk de Cambodjaanse geschiedenis is (1/4 van de bevolking van het land kwam om tijdens het bewind van Pol Pot, stel je voor!)

Na deze geestelijk vermoeiende dagen konden we wel wat rust gebruiken, en of we rust vonden op nog maar eens een tropisch eiland Koh Rong (het lievelingseiland van onze Italiaanse vrienden)! Vanuit Phnom Penh namen we de bus die om 7.30 's morgens (auwtsj) zou vertrekken. Rond 8.15 besliste de buschauffeur eindelijk om een einde te maken aan zijn rookpauze (voor vertrek!) en kozen we het ruime sop van de Cambodjaanse wegen. Echter, 2 uurtjes en een heerlijk dutje later kwam de bus, tot ons groot ongeloof, tot stilstand op exact dezelfde plek die we 2 uur daarvoor hadden verlaten. Er stapten nog enkele extra toeristen op en na een 15de rookpauze gingen we echt op weg. Moraal van het verhaal: twijfel je of je de bus van half 8 en half 11 zou nemen? Neem die van half 11, want hoogstwaarschijnlijk is het dezelfde bus :-) Bon, na een zeer nipte (dankzij menige uurtjes extra bus) transfer naar de fastboat kwamen we in de gietende regen aan op het paradijseiland Koh Rong. Die dag stopte het niet met regenen en we begonnen al te twijfelen aan de definitie van een 'paradijs'. De volgende dag echter brak de hemel helemaal open, huurden we een kajak en waanden ons in de hemel. Onwaarschijnlijk witte stranden die zich kilometers lang afstaken tegen de achterliggende felgroene jungle en de oneindige helderblauwe zee. Kortom er is hier een fortuin te verdienen voor de gemiddelde postkaartfotograaf! De dagen op dit eiland spendeerden we onze tijd met lezen, luieren, snorkelen, zwemmen, eten, chillen in de hangmat van onze bungalow, ... maar ... helaas ook heel veel schuilen voor ongelooflijk felle regens en ongeziene onweders.

Koh Rong was niet ons favoriete eiland (daar is meer voor nodig dan ongeziene pracht en praal) maar het is wel het meest complete en mooiste eiland dat we gezien hebben in de definitie van 'een tropisch eiland'. Het Thailand van 15 jaar geleden zeg maar. Zo een eiland dat je ziet in de reclame op TV als het ware.

Maar we hadden genoeg geluierd en we voelde zin voor wat actie, dus ging de laatste trip richting Siem Reap. Deze stad is wereldberoemd dankzij de Angkor Wat site. Elk jaar spoelen hier miljoenen toeristen aan om deze tempels van naderbij te bewonderen. De stad zelf doet dus veel toeristischer aan dan Phnom Penh, het is niet te vergelijken. Het doet ons hier denken aan een mini Bangkok, en we konden het wel pruimen! We verkenden de stad te voet (hij is vrij mini), aten cupcakes, lieten visjes aan onze voeten knabbelen, gingen naar een cinema waar je zelf je film mocht kiezen, gaven we bloed in een kinderziekenhuis (afin, enkel Daan want Eva had niet genoeg ijzer in haar bloed) en liet Eva een manicure doen voor 1 euro. En... we sloegen veel te veel souvenirs in! Na al die maanden dat we er geen mochten kopen (te veel om mee te sleuren ziet u), konden we ons in Phnom Penh nog inhouden, maar zijn we hier te Siem Reap (en waarschijnlijk straks ook in Bangkok) een beetje losgeslagen hum hum. Misschien toch een trollietje aanschaffen? Gelukkig gaven we ook een hele rugzak vol kleren, EHBO (medicijnen, tape, verbanden, compressen, isobetadine), sleffers en zelfs kousen en onderbroeken aan een goed doel. Natuurlijk bezochten we ook Angkor Wat. Om 5 uur 's ochtends stonden we klaar en namen we een tuk tuk richting de wereldberoemde site. We kozen voor dit onchristelijke uur zodat we de zonsopgang niet zouden missen. Bovendien zouden we dan klaar zijn voor de grote hitte toesloeg. Het moet gezegd: we werden van onze sokken geblazen. Zeer indrukwekkend. Normaal zouden we zeggen: de foto's spreken voor zich, maar omdat we nu foto's moeten nemen met ons tablet (niet opgewassen tegen het fotograferen van wereldmonumenten) raden we jullie eerder aan zelf eens te komen :-) Tegen 12 uur hadden we de tour voor 1 dag erop zitten en begaven we ons terug naar Siem Reap voor een heerlijke lunch. Het duurde echter niet lang of we lagen terug te knorren.

Vanavond brengt de nachtbus ons naar Bangkok, waar we ten volle gaan genieten van de laatste 2 dagen om dan moe maar tevreden huiswaarts te keren!

Met veel heimwee kijken we terug op deze meer dan fantastische 5 maanden, maar we kijken er ook naar uit om iedereen weer in onze armen te sluiten, terug te voetballen, een krant te lezen, een warme douche te nemen, in een proper bed te slapen, voor de TV te ploffen, terrasjes te doen op de oude markt, te gaan eten in la cucaracha en onze intrek te nemen in ons eigen stekje in de Lepelstraat. Genoeg om naar uit te kijken dus! Luxekindjes dat we zijn :-) 

We zijn vooral heel dankbaar voor deze once-in-a-lifetime experience, al denken we er stevig aan om er two or three in a lifetime van te maken... De wereld is namelijk heel groot!

Er komt nog 1 bericht online, wat dat zal inhouden verklappen we nog niet maar we willen je alvast bedanken om ons trouw op te volgen! Het is altijd fijn reacties van thuis te lezen (zo heb je het gevoel dat je toch niet voor niks typt ) en zijn zelf ook blij dat we via deze blog (al hebben we er soms op gevloekt), een soort van dagboek over onze ervaringen hebben.

Saluut en de kost!

ps: er staan terug heel wat nieuwe foto's op onze blog!
ps: hopelijk vinden jullie de berichten niet te lang... We zijn zo slecht in het kort houden! Excuses..