Almost home...

Waarde landgenoten,

Omdat u op ons vorig bericht schandalig lang hebt moeten wachten, krijgt u er vandaag al een nieuw! We beginnen dit blogbericht speciaal met Koning Albert II zijn favoriete zinnetje op iedere kersttoespraak. Ten eerste doen we dit voor de papa van Eva (fan van deze toespraak hihi) maar ook omdat we ondervinden dat het in het buitenland toch steeds weer bijzonder is om landgenoten tegen ontmoeten. Het schept direct een band zeg maar! Zo ontmoetten we de lieve Emma, een tof koppel uit Brugge en ook heel wat 'Walloons'. Waarmee we - moeten we tot onze schaamte bekennen - steevast Engels praten. Dat is misschien iets voor de politieke agenda, want dat is toch wel erg eigenlijk! Over die politieke agenda gesproken: wij zijn tot dusver nog geen Belgen tegengekomen die Belgie willen splitsen, dus dat vinden wij alvast top! Enfin, na de verkiezingsuitslag gevolgd te hebben weten we toch nog niet of we terug naar Belgie komen... ;-) Laten we wel wezen, het is een ingewikkeld kluwen ons landje: wij hebben de Belgische situatie al 100 keer mogen uitleggen (aan westerlingen weliswaar, de meeste Aziaten hebben geen idee waar Belgie ligt of wat Belgie is, nog een reden om het niet nog kleiner te maken lijkt ons) en die snappen er natuurlijk geen jota van. Net zoals wijzelf eigenlijk. Wij beginnen altijd met: 'Nee, Belgie gaat (nog) niet splitsen.' Want ze denken blijkbaar dat dat bijna staat te gebeuren! Maar probeer dan maar eens uit te leggen dat de grootste partij van het land wel wil splitsen,ja, dat slaagt natuurlijk nergens op! In het vervolg zeggen we dat we van Italy komen dachten we zo.

Bon, genoeg verkiezingspraatjes!
Even concentratie op Sulawesi, het eiland waar we de afgelopen twee weken verbleven. Het was ons het avontuurtje wel, omwille van volgende redenen:

1. In Bali (van waaruit we naar Sulawesi zouden vliegen) hebben we een dag op de luchthaven doorgebracht met het vreemdste (en meest paranoide) Iers meisje ter wereld dat naar huis wou. Volledig verhaal in real life! Maar het was een slopende dag!
2. De lens van ons fototoestel is kapot, uit het niks. Het heeft ons ten eerste vele frustrerende taxiritjes geduurd voor we iemand vonden die ons dat kon vertellen en ten tweede kunnen we het fototoestel voor het laatste deel dus niet meer gebruiken wat dik balen is!
3. Tijdens het duiken liep Eva wat wondjes op aan haar voet. Geen probleem denk je dan! Maar hier helen die wondjes veel minder snel zo blijkt en al snel verspreidde er zich een infectie op de voeten. We zijn dan toch maar naar de dokter gegaan (ze kozen de cardioloog voor ons uit, logisch, niet?) voor antibiotica. Het is allemaal niet zo erg, maar het heeft er wel voor gezorgd  dat onze plannen nogal in de war gestuurd werden.
4.Verder is Sulawesi een deel van Indonesie waar bijna niemand een woord Engels spreekt. Heel charmant allemaal denk je dan, zo die totaal niet toeristische plekken. Humhum. Denk toch maar twee keer na voordat je zoiets denkt hebben we geleerd :-) Het is heeel vermoeiend en frustrerend om zo te proberen reizen als niemand je verstaat! Komt daarbij dat je heel de dag door wordt aangestaard als een aapje in de zoo (dat is nog een understatement eigenlijk, eerder als een alien). Jaaaaaa, daar hebben we het nu wel mee gehad laten we zeggen!  Vanaf nu staren we gewoon terug! Als je je ooit beroemd en belangrijk wilt voelen, kom dan vooral naar hier! We delen nog net geen handtekeningen uit (al hangt onze kop waarschijnlijk wel boven talloze Aziaten hun bed, te kennen naar hoeveel foto's ze van ons hebben gekomen).

Dit betekent niet dat we Sulawesi niet vonden meevallen maar het was een vermoeiende trip! Het is er ook nogal vuil. Dat viel ons ook al op in andere delen van Azie (Laos bijvoorbeeld) maar hier is het toch nog wel een stuk erger! Iedereen smijt hier zijn vuil gewoon in de zee, op strand, op straat... Je kan het ze niet kwalijk nemen want ze weten niet beter maar als Europeaan kan je gewoon je ogen niet geloven en wil je de hele tijd kwaad worden! Groen zou hier niet veel stemmen halen :-)

Hieronder een korte schets van onze Sulawesi trip:

De tocht door Sulawesi bracht ons eerst naar het noorden (Manado) waar we de omgeving verkende op een brommertje. Wat ons hier vooral opviel was hoe hard ze zelfs in de meest petieterige, afgelegen dorpjes meeleven met het WK. Eerst dacht Eva (overenthousiast als altijd) van ver: oh! Een Belgische vlag! Wat doet die hier? Maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat het de Duitse vlag was. En toen kwam er een Braziliaanse en een Spaanse en een Nederlandse en toen begon het ons te dagen: het zijn hier ook WK freaks! Jammer dat ze geen Belgische hadden hangen, dat zullen ze balen vinden als wij het WK winnen ;-) Misschien weten ze dan eindelijk wie we zijn haha!

Na Manado en omgeving trokken we richting Pulau Bunaken, een eiland vlak bij Manado, dat bekend staat om zijn duikplekken. Je kan hier ook bijna niks anders doen dan duiken want er zijn niet echt mooie stranden of een leuk doprje om te bezoeken. Hier deed Daan nog eens 6 duiken bij (waaronder een nachtduik), Eva hield het op 3. De duiken waren weer ongeloofelijk. Pulau Bunaken is vooral bekend om zijn koraal en dat hebben we geweten. Het is moeilijk uit te leggen wat voor gevoel je krijgt als je de adembenemende onderwatertaferelen ziet. We hadden het gevoel alsof we in een disneyfilm zwommen. We hebben ook heel veel reuzeschildpadden gezien, 1 van onze favorieten dieren om te spotten! Als ze wegglijden in de diepe zee, is dat een van de mooiste dingen die je kan zien. We deden ook een muurduik, waarbij je de hele tijd langs een stijle muur van koraal zwemt, speciaal! Jammer genoeg is duiken een dure hobby en waren dat dus voorlopig ook de laatste duiken. Hierna trokken we naar Makassar in het zuiden van Sulawesi waar we de bus namen naar Tanah Toraja (midden Sulawesi). Tanah Toraja is omwille van zijn vreemde begrafenisrituelen het bekendste gebied van Sulawesi. Zelf hebben we er geen bijgewoond, omdat we het gevoel hadden dat ze niet meer echt authentiek waren. Uiteindelijk was Eva ook heel blij dat we dit niet gedaan hebben want in ons guesthouse zag ze een filmpje van fotografen die er wel een hadden bijgewoond en ze viel ongeveer neer omdat er meerdere waterbuffels genadeloos afgeslacht werden. In Tanah Toraja zijn er trouwens overal waar je kijkt waterbuffels en ipv met honden, maken ze hier een ommetje met waterbuffels aan de leiband, heel grappig. Omdat Eva haar voeten niet veel meer toelieten dan op een brommer zitten, ontdekte we voor de zoveelste keer de omgeving per brommer. Het moet gezegd: de torajas leven in een betoverende natuur. Omdat we talloze keren verkeerd reden kwamen we in de meest spectaculaire landschappen terecht, in dorpjes waar ze nog nooit een blanke hadden gezien. Memorabel. Ook bezochten we de grotten waar de Torajas hun doden in kisten opbergen en poppen ophangen die de doden moeten voorstellen. Luguber, doch speciaal. 

Na Tanah Toraja was het hoofdstuk Sulawesi afgelopen en hoopten we naar Lombok te gaan om de Rinjani vulkaan te beklimmen. Maar uiteindelijk zijn we moete stranden in Seminyak (Bali) omdat Eva haar voeten moesten genezen. Veel hebben we niet kunnen doen omdat ze erbij loop als Forest Gump met al die verbanden. Ook het strand is geen optie met al het zand dus we hebben vooral veel gelezen, bijgeslapen en de rode duivels gekeken! De laatste dag was een hele stap voorruit, we konden naar het strand! We ontdekten op Bali ook nog Uluwatu: een tempel op een schitterende locatie: een eindeloze klif langs een dreigende zee (een aap ging er hier vandoor met Eva haar zonnebril, maar we hebben hem terug!
De aap zwichtte uiteindelijk voor een banaan, een goede deal voor beide partijen!)

Nu zijn we op onze laatste (snik) stop: Cambodja. Tussendoor zijn we ook nog eventjes Singapore gepasseerd, maar meer hierover in een van onze laatste berichten!

Ohja! 13 juni landen we op Belgische bodem. Tot dan, adios!